چند گاهیست وقتی می گویم:

اللهم کن لولیک الحجه بن الحسن
با آمدن نام دل ربایت دلم نمی لرزد.

چند گاهیست وقتی می گویم:
صلواتک علیه و علی آبائه
به یاد مصیبت های اهل بیت اشک نمی ریزم.

چند گاهیست وقتی می گویم:
فی هذه الساعه
دگر به این نمی اندیشم که در این ساعات کجا منزل گرفته ای.

چند گاهیست وقتی می گویم:
و فی کل الساعه
دلم نمیسوزد که همه ساعاتم از آن تو نیست.

چند گاهیست وقتی می گویم:
ولیا و حافظا
احساس نمی کنم که سرپرستم و امامم کنار من ایستاده
و قطره های اشکم را به نظاره نشسته است.

چند گاهیست وقتی می گویم:
و قائدا و ناصرا
به یاد پیروزی لشکرت،در میان گریه لبخند بر لبم نقش نمی زند.

چند گاهیست وقتی می گویم:
ودلیلا و عینا
یقین ندارم که تو راهنما و نگهبان منی.
چند گاهیست وقتی می گویم:
حتی تسکنه ارضک طوعا
یقین ندارم روز حکومت تو بر زمین، من شاهد مدینه فاضله ات باشم.

چند گاهیست وقتی می گویم:
وتمتعه فیها طویلا
به حال آنانی که در زمان دراز حکومت شیرین تو طعم عدالت را می چشند غبطه نمی خورم.

اما چند گاهیست دعای فرج را چند بار می خوانم…
تا هم با آمدن نامت دلم بلرزد…
هم اشک بریزم … هم در جست و جویت باشم … هم سرپرستم باشی…
هم به حال مردمان عصر ظهور غبطه بخورم و
هم احساس کنم خدا در نزدیکی من است….